Door Sien Gaublomme
Vannacht droomde ik over mijn eerste keer. Dromen of wakker liggen van, het is maar hoe je het wilt noemen. Het is een belangrijke keuze, ik ben me maar al te bewust van de grote impact die ze kan hebben. Op mezelf, maar het is ook zoveel groter dan mezelf. Kun je je daar ooit genoeg op voorbereiden?
Ik word voor het eerst in verleiding gebracht als in 2019 de nationale verkiezingen op de achtergrond spelen van mama’s verjaardagsfeestje. Een 17-jarige dochter zit aan beeld geketend, terwijl achter haar de feestelijkheden onverstoord doorgaan. Dansende ouders en Wetstraatwatching gespuis. Het is bijna een intergenerationele gedaanteverwisseling, want welke nog mondgesnoerde dochter is nu meer geïnteresseerd in de politiek dan haar stemgerechtigde ouders?
Waarom niet elke dochter, eigenlijk? Zijn de verkiezingen in essentie geen dicht-bij-huise romcom, met niet één, niet twee, maar zeven tegenspelers? We kiezen simpelweg met wie we de volgende vier jaren van ons leven zullen spenderen. Geen gearrangeerd huwelijk, wel een deadline. Alsof mijn oma na enkele teleurstellende familiefeesten het heft in eigen handen neemt, me bij de kaken vastpakt en zegt: “9 juni, maakt dat ge tegen dan iemand gekozen hebt.”
Maar wie? Kies ik voor een veilige optie? Een rebel? Voor een hippe vogel? Of een stereotiepe good girl? Iemand die mijn mama zou afkeuren? Of iemand die goed voor mijn kleine broertje zorgt? Iemand die over de levensduurte kan praten met mijn papa of iemand die tegen het nieuws roept met mijn opa?
Iedereen heeft er alvast een mening over. En allemaal een andere natuurlijk. Duizenden datingappgelijkende stemtests zouden de perfecte match voor mij vinden. Alleen is die match nooit perfect, en zweeft mijn eerste keuze slechts luttele procentpunten boven een tweede partij. Ook op sociale media adverteren veel partijen. En veel partijen veel te veel. Maar dat sociale media je een vertekend beeld verkopen, kan geen nieuws meer zijn.
De continue stroom aan informatie en bronnen belooft alleen maar groter te worden naarmate mijn eerste keer nadert. Maar ik laat stress mij niet tegenhouden, ik laat negatief nieuws mij niet demotiveren en ik laat blaffende honden niet bijten. Op 9 juni stap ik voor vier jaar in het huwelijksbootje. Want ik kijk er al jaren naar uit. En ook wel omdat het moet van oma.
