Redactrice Fien snoof de sfeer op in het ‘herboren’ uitgaansleven tijdens het allereerste weekend of freedom. Ja, ook op de redactie was de knaldrang zwaar aanwezig nu feesten in cafés en discotheken opnieuw is toegestaan.
Swingcafé Twidden Drempel © Fien Vanderrusten
Het nachtleven. Het lijkt wel een term uit een vorig bestaan. Het was dan ook al ontzettend lang geleden dat ik nog eens ’s nachts echt tot leven kwam. Dansen en zingen tot in de vroege uurtjes, een vloer die volplakt met restjes bier en suizende oren. Hoe raar het ook mag klinken, ik verlangde ernaar.
Swingcafé Twidden Drempel in hartje Zedelgem was de plek waar die verlangens werkelijkheid werden. Zoals het een verantwoordelijke vrouw betaamt (alcohol en autorijden zijn een no-go), ging ik netjes met de fiets naar rotonde Zuidwege, waar het café gevestigd is. Normaal gezien lag ik anders al lekker lang lig in te dommelen in mijn bed. Dat was voor mij het nieuwe normaal: dromen over een nachtje uitgaan. Nu zou ik dat gevoel eindelijk nog eens echt kunnen beleven. En hoe! Er waren gigantisch veel mensen aanwezig in het café. Toen ik me eindelijk naar binnen had gewurmd, zag ik meteen dat de sfeer goed zat.
De mondmaskers bleven thuis en maakten plaats voor skibrillen en dirndls (typische Duitse klederdracht). De uitbaatster van het café koos namelijk voor het thema après-ski. Liters bier vlogen uit de tapkraan, de foutste muziek (‘Welkom in de feesttent’) klonk uit de boxen en de polonaise kwam op gang. Net toen ik mijn smaakpapillen ook wel wou prikkelen met dat goudgele gerstenat, werd ik aangesproken door een onbekende. Ditmaal geen gesprek via Microsoft Teams, zoals ik er de voorbije jaren wel genoeg had gehad, maar opnieuw in real life. Dat gevoel van spontaniteit had ik gemist. Ook al ging het gesprek nergens over door het alcoholgehalte in het bloed van mijn gesprekspartner en de oorverdovende bassen, ik genoot!
Verlangen naar het nachtleven bij jong en oud
Het intense verlangen om te knallen bereikte z’n hoogtepunt bij het nummer ‘Je hoeft niet naar huis vannacht’ van Marco Borsato. De opluchting dat het café niet hoefde te sluiten om middernacht, was zo groot dat werkelijk iedereen luidkeels meezong:
Nee je hoeft niet naar huis vannacht
Het leven gaat al veel te snel voorbij
Dus blijf bij mij
Enkele drankjes en hits verder, ging de deur van het café opnieuw open. Nieuwe mensen naderden de dansvloer. Dat de knaldrang bij alle leeftijden aanwezig was, bewees een moeder die binnenkwam. Haar dochter kon haar ogen niet geloven, en ik ook niet. Ze danste tot in de vroege uurtjes mee.
Feestganger Klaas vertelde me dat hij zich thuis al had voorbereid op deze nacht. “Mijn dansmoves mochten wel eens van onder het stof gehaald worden. Ik heb op de Wii wat geoefend op Just Dance. Ken je dat nog? Zo kwam ik al helemaal in de feeststemming.” En of ik Just Dance nog kende. Dat ik zelf niet op dat idee was gekomen. Zijn moves zaten helemaal goed.
Moe, maar voldaan
Na uren feesten, babbelen en drinken overwon de vermoeidheid. Dit was ik écht niet meer gewend. De adem van een vriend begon nu echt wel wat te stinken naar bier, de grond plakte aan mijn voeten, mijn oren suisden en mijn voeten zeurden. Mijn droom was uitgekomen. Ik liet het feestgedruis in swingcafé Twidden Drempel achter mij. De koude wind blies buiten in mijn gezicht en ik kon maar één ding denken: waar is mijn warme bed?
Geschreven door Fien Vanderrusten