Op tienjarige leeftijd wilde ik graag modeontwerpster worden, of een soort Belgische Hannah Montana. Het liefst van al beide. Niet dat ik echt stijl had, en ik kon – kan – ook helemaal niet zingen. Toch stond ik elke dag voor de grote spiegel in mijn slaapkamer. Dan drapeerde ik jurken over brede broeken en droeg ik een absurde hoeveelheid juwelen. Terwijl The Best of Both Worlds van Hannah weerklonk op de achtergrond, fantaseerde ik over catwalks, rode lopers en een eigen Wikipediapagina.
Toegegeven, heel realistisch waren die dromen niet en de tienjarige-ik zou wellicht een hartverzakking hebben gekregen zodra er meer dan vier onbekenden haar kant op keken. Nu ik als jonge twintiger op mijn toen nog onbegrensde fantasie en eindeloze vastberadenheid terugblik, besef ik dat beroemd zijn niet mijn ultieme doel was. Ik wou eigenlijk gewoon iets betekenen. Een stempel drukken. Niet vergeten worden. Al had ik dat op die leeftijd niet door.
Ergens in die twaalf jaar waarin ik uitgroeide van het dromende kleine meisje voor de spiegel tot het iets grotere meisje achter de laptop, ben ik onbewust een stukje van die standvastigheid verloren. Dat besefte ik laatst, terwijl ik aan het kijken was naar de nieuwe aflevering van Het verhaal van Vlaanderen (het tv-programma over de geschiedenis van Vlaanderen op Éen, n.v.d.r.). In de uitzending ging het over Emilie Claeyns, een Belgische vrouwenrechtenactiviste die in de negentiende eeuw streed voor vrouwenstemrecht. Emilie zou het niet meer meemaken, maar mede dankzij haar, heb ik – net als de bijna zes miljoen andere vrouwen hier in België – een stem die ik politiek kan laten gelden. Ik kan meebeslissen over mijn eigen rechten. Haar verhaal herinnerde mij eraan hoe essentieel het is om te strijden voor wat je belangrijk vindt en om je vast te bijten in de dingen die je passioneren.
De aflevering zette mij aan tot nadenken. Met een beetje schaamte dacht ik terug aan Internationale Vrouwendag eerder die week. Sociale media stonden vol berichten met feministische quotes en verhalen over de strijd tegen genderongelijkheid. “Absurd dat we anno 2023 nog altijd moeten vechten voor een gelijke behandeling”, dacht ik vol ergernis terwijl ik een citaat van Mary Wollstonecraft op mijn Instagramverhaal plaatste. Vervolgens ging ik gewoon verder met mijn dag, zonder iets te doen met die frustratie.
Toen ik dat besefte, was ik teleurgesteld. Hoe kan je dingen veranderen als je zelf geen actie onderneemt? Het kleine meisje dat iets wilde betekenen in deze wereld was verdwenen en ik wist niet hoe ik haar terug kon halen. Als Emilie, en duizenden vrouwen met haar, niet jarenlang hadden geijverd voor gelijke rechten voor mannen en vrouwen, had ik dit niet kunnen schrijven. Dan was mijn mening waarschijnlijk weggelachen door een stel mannen van middelbare leeftijd. Dankzij haar heb ik een stem die gehoord kan worden; een stem met macht. Met deze column doe ik een belofte aan mezelf om niet langer passief af te wachten tot alles verbetert. maar in plaats daarvan actie te ondernemen en luid te roepen. Dat doe ik voor Emilie en voor alle vrouwen op de wereld.
Frederike Annaert